Herinneren jullie nog hoe het begon? Hoe was jullie allereerste werkdag?
Peter: Niet goed … (iedereen barst het uit van het lachen, de sfeer is gezet).
Vertel?
Peter: Ik ben vastgereden met mijn vrachtwagen …
Gino: Hij zat in de gracht.
Peter: Het was enorm slecht weer. Het was spiegelglad en het was heel “neig” aan het sneeuwen. Ik ging hout lossen en ik moest ergens draaien… Voor dat ik het wist zat ik in de gracht.
Op je eerste werkdag…
Peter (bevestigt droog): Eerste werkdag … klopt (lachsalvo). Je bent nog onervaren natuurlijk, maar goed, het was echt héél slecht weer. Ik was net de Jo (Van Moer) ergens bij een klant gaan afzetten. Hij was zijn afspraak vergeten.
Steven: Ah, hij was zijn afspraak vergeten? Dat was in den tijd ook al zo? (Iedereen lacht)
Gino: Toen ik toekwam stond ik in een leeg magazijn. Jo had mij aangenomen als magazijnier. Enfin, hij moest nog wel een klant zoeken om zijn magazijn te vullen; 3300 vierkante meter. Ik had dat magazijn net helemaal proper geveegd toen hij met een klant binnen kwam: “Juist nog eens proper vegen” zei hij tegen mij (lacht).
Wim: Voor mij was het een werkdag die begon als een ander. Het enige dat ik nog weet is dat mijn ouders mij ’s avonds zijn komen zoeken (iedereen schiet weer in de lach). Het was 8, 9 uur ’s avonds en die dachten dat er iets gebeurd was. Het was meteen duidelijk hoe de “spirit” was in het bedrijf. We werkten tot het werk gedaan was. En zo is dat in feite nog steeds.
Steven: Toen ik 16 jaar was kwam ik Jo en Anne regelmatig ‘s avonds helpen. Enkele jaren later ben ik hier vast beginnen werken. Dat was toen nog heel kleinschalig. De Gino in het magazijn, Anne en Anja zaten op “den bureau” en de Jo hielp mee waar hij kon of hij reed met de camion. Dat bracht ook een groot voordeel met zich mee. Hij wist precies over wat hij sprak. Hij kon ook alles zelf en wist perfect hoe alles in elkaar zat, zowel wat betreft het transport als het magazijn.
Gino: Dat dwong ook wel respect af.
Anja: Ik herinner me mijn “sollicitatie” nog heel goed. Dat was op een trouwfeest van gemeenschappelijke vrienden 😊. Het kwam erop neer dat ik bij de verkeerde werkgever had gewerkt (lacht), enfin het verkeerde “kleurtje”… Jo en Anne vroegen me tussen pot en pint of ik niet bij hen wilde komen werken. Het werk sprak me aan en ik zag het als een uitdaging om mee te helpen bouwen aan dat kleine firmaatje dat het toen was.
Hoe was die beginperiode?
Anja: Iedereen sprong bij voor elkaar. We deden letterlijk “alles”. Als ik even geen bureauwerk had ging ik meehelpen in het magazijn. Hoezen over de paletten trekken of in de camion nummerkes opschrijven. En als de telefoon ging, liep ik terug naar mijn bureau 😊.
Steven: Niemand ging naar huis voor het werk gedaan was. En dan na het werk nababbelen met een pintje. Het was een beetje een tweede thuis, in feite.
Wim: Je bent daarbij van in het prille begin. Dat doet wel iets. Je voelt je mee verantwoordelijk om je job te blijven doen en ervoor te zorgen dat alles blijft lopen.
Het tabasco fiasco & augurken in’t zuur
Hadden ze toen gezegd tegen jullie dat het bedrijf zo groot zou worden, hadden jullie dat geloofd?
Met zijn allen:
Nee!
Gino: Oh nee, wie had dat kunnen voorspellen?
Steven: Maar er was geen uitdaging te veel hé. Jo zei in principe nooit nee. Dat stond niet in zijn woordenboek.
Konden jullie Jo altijd volgen in zijn “sturm und drang” en zijn wilde plannen?
Wim: Dat moest gewoon, dat kon gewoon niet anders 😊.
Gino: Het kon er altijd nog wel bij … (lacht). Maar Jo deed hetzelfde als wij. Die stond met ons mee in de actie. Dat motiveerde ook wel.
Anja: Soms hadden we misschien toch nee moeten zeggen, denk ik. Zoals met die tabasco.
Heel de groep:
Och ja, zwijgt…
Anja: Dat was een job die Jo had aangenomen waarvan hij dacht dat het heel lucratief ging zijn… “We gingen dat klusje gauw klaren”. Dat viel tegen. 😊
Gino: In het begin namen we alles aan zonder soms te weten wat het inhield. Dat liep inderdaad niet altijd als verhoopt (lacht)
Steven: Een expediteur uit Antwerpen had een container …
Gino: 2 containers!
Steven: 2 containers … vol met kleine tabasco flesjes en die zei: ”Die kleine flesjes tabasco moeten allemaal overgestoken worden in kleine doosjes.” We kregen daar een bedrag voor om van achterover te vallen. De Jo dacht: “Daar gaan we onze boterham eens goed mee verdienen, op 3 dagen is dat geklaard. We zullen er eens invliegen.”
Anja: I.p.v. 3 dagen heeft dat 2 weken geduurd. Dag en nacht!
Steven: In ’t weekend ook. Wij, heel de familie en eigenlijk iedereen die Jo kende had hij opgetrommeld. Duizenden mini flesjes tabasco in doosjes steken…
Anja: Dat was achteraf gezien iets te fijn werk voor Van Moer!
Gino: Op de tijd dat we dachten een hele container te doen, hadden we 1 pallet gedaan.
Steven: Op een gegeven moment was mijn T-shirt helemaal kapot op de plaats waar ik tegen die doosjes schuurde. Wij waren voortdurend op zoek om dat efficiënter te laten verlopen, maar wat wij ook uitvonden… dat ging niet vooruit. (Iedereen slap van het lachen)
Gino: Maar niemand gaf op of werd er slecht gezind van. Ook niet met die augurken!
Steven: God ja, da’s waar. Ik eet nog altijd geen augurken (lachen)
Augurken?
Steven: Er was toen een actie in de retail-sector. Containers vol met paletten met glazen potten augurken in’t zuur. Als er daar een paar van sneuvelden stonk dat uren in de wind.
Gino: En stinken heeft dat gedaan! Die geur is heel lang blijven hangen.
Anja: Sindsdien voor mij ook geen augurken meer (iedereen treedt haar bij)
Steven: Geen tabasco, geen augurken. Voor ons geen Martino’s 😊
Veel gelachen?
Steven: Ja, op’t einde wel hé! 😊
Anja: Bij de laatste pallet ja … 😊
Peter: Nee, maar we hebben veel gelachen. Wat er ook gebeurde, aan het einde van de week kwamen we samen en konden we dat allemaal relativeren.
Af en toe eens struikelen
Was het een verhaal van vallen en opstaan?
Steven: Vallen en opstaan… (twijfelt), af en toe eens struikelen misschien. We hebben wel wat tegenwind gehad, maar er werd altijd naar oplossingen gezocht.
Gino: Denk maar aan de brand in Melsele (waar alles begonnen is). Het toenmalige magazijn én de privéwoning van Jo en Anne is toen compleet afgebrand.
Anja: Wij hadden echter zodanig veel werk dat wij er de volgende dag al terug zijn ingevlogen. Jo & Anne hebben dan een tijdje in een caravanneke geleefd. Zo ging dat. We keken niet achterom.
Steven: Ik weet ook nog dat toen we van Melsele naar Kallo trokken, dat er in de havengemeenschap wat lacherig naar ons gekeken werd. We groeiden zo snel dat ze zeiden: “Laat die mannen maar doen, die gaan hun vingers wel eens verbranden” zo van: ”Die krijgen dat nooit rond.” Ja, euhm…
Anja: Doorzettingsvermogen en flexibiliteit hé.
Wat sprak jullie zo aan, dat jullie hier vandaag nog werken?
Steven: Ik denk de drive die erachter zat. Bij ons ging het altijd vooruit. En we hadden ook de vrijheid om ons eigen ding een beetje te doen. Het lag niet allemaal vast. Wij hadden ook geen handboek over hoe we dat moesten aanpakken. Het was dikwijls van: “Zoek maar een oplossing”. Wij waren allemaal een beetje ondernemers binnen een onderneming. Dat is vandaag nog zo.
Anja: Dat vraagt wel wat energie, maar dat geeft ook heel veel energie. Ik heb die uitdagingen nodig. Er werd en wordt hier ook heel goed geluisterd naar wat je te zeggen hebt. Heel veel respect.
Peter: En veel geleerd, elke dag bijgeleerd. Ik ben hier echt opgegroeid.
Het moest lukken… of het zou mislukken
Het is een open deur intrappen, maar… is er veel veranderd?
Steven: Niet veel, héél veel, Niets is nog hetzelfde, maar toch is die familiale sfeer gebleven.
Peter: We waren vroeger misschien soms wat cowboys, nu werken we volgens strikte procedures. Maar goed ook hoor. Maar de “spirit” is inderdaad dezelfde gebleven.
Anja: Je kan het bedrijf zelf natuurlijk niet meer vergelijken, maar iedereen spreekt elkaar nog steeds aan met de voornaam. Het is hier geen stijve bedoeling… nooit geweest. Je kan hier echt jezelf zijn én jezelf ontplooien.
Steven: En als we een feest organiseren of een andere activiteit dan merk je dat iedereen er graag bij is. Zo hebben we onlangs nog een Oktober-personeelsfeest gegeven met een topsfeer en wat opviel; een heel grote samenhorigheid, echt één grote familie.
Doen jullie nog hetzelfde als in het begin?
Anja: Goh, ik ben echt meegegroeid met het bedrijf. Eerst aan het loket, dan dossierbeheer, systemen mee mogen uitbouwen. Ik heb heel veel kansen gekregen en heel veel mogen bijleren en doorgroeien. Vandaag ben ik customer service coördinator. Ik heb ook op bijna alle locaties gezeten. Ik weet gewoon heel veel over het bedrijf, van binnen en van buiten, en dat is een heel fijn gevoel.
Peter: Door de constante groei verandert alles heel snel, zelfs als je dezelfde job doet. Dat maakt het spannend.
Ondertussen werken hier meer dan 2200 mensen. Dat is wel een heel andere dynamiek dan in de beginjaren?
Steven: Er is veel veranderd, maar heel veel waardes van in het begin gelden nog steeds. Zo heeft Jo nog steeds graag dat alles er netjes en ordelijk bij ligt. Daar heeft hij altijd een punt van gemaakt. Op dat gebied is hij altijd een “pietje just” geweest. Je moest in het magazijn geen pallet scheef wegzetten.
Gino: Nee, nee, dan kon je opnieuw beginnen.
Steven: Dat heeft hij er van jongs af aan ingedrilled. En dat zit vandaag nog steeds in heel het bedrijf ingebakken. Je kan hier van de vloer eten.
Anja: We zien Jo en Anne wat minder uiteraard. Het is allemaal honderd keer professioneler dan in het begin, maar het warme gevoel is wat mij betreft identiek.
Wat voor bazen waren/zijn Jo en Anne?
Anja: Jo en Anne staan tussen hun mensen, zelfs nu nog. En Jo is een echte perfectionist.
Steven: Veeleisend ook. Ik weet nog in de tijd dat het bedrijf in Melsele gevestigd was, dat we laat hadden doorgewerkt en we rond 02u00 ’s nachts naar huis waren gereden. We begonnen doorgaans om 05u00 terug, en ik kwam om 05u05 binnen op het bureau. “Wat is het?” zei Jo “Komen jullie altijd zo laat binnen?”. Hij had geen compassie voor ons, maar ook niet voor zichzelf hoor!
Anja: Je werd daar in mee gezogen. Wij gingen mee in die flow 😊. Maar er is wel altijd veel wederzijds respect geweest.
Wat is het geheim van die spectaculaire groei geweest volgens jullie?
Steven: Ik denk de durf, het ondernemerschap, maar vooral het doorzettingsvermogen. Dat moest wel, want het is ook niet altijd gemakkelijk geweest hé.
Gino: Het moest lukken… Of het zou mislukken.
Steven: Ja, we zijn steeds alle uitdagingen aangegaan. Nooit opgegeven, ook niet als het moeilijk was.
Peter: En tegelijk altijd voor kwaliteit blijven gaan. De vrachtwagens waren en zijn altijd goed onderhouden. Met uitzondering misschien van de allereerste jaren (gelach), toen hebben we van 2 oude vrachtwagens een nieuwe gemaakt 😊. Maar daarna is in de machinerie in feite altijd van topkwaliteit geweest. Dat is heel belangrijk voor de klanten, maar ook voor de eigen mensen. Ik heb altijd met mooie en goeie vrachtwagens gereden over de verschillende merken heen. Vandaag investeren we ook volop in nieuwe duurzame technologieën. Wij zijn altijd mee, of zelfs voorop met de tijd geweest.
Anja: Ik heb hier elke dag, zonder enige uitzondering, met veel plezier gewerkt. Dat is hier elke dag thuiskomen. Misschien is dat wel het geheim? Die familiale sfeer. Weet je, je mag hier ook fouten maken.
Steven: Wie niets doet kan niets verkeerd doen. Als er iets mislukt, ok, we hebben dan gezien dat het op die manier niet lukt, en dan gaan we verder. Dat zit in onze cultuur. Niets proberen is geen optie. Doen!
Wij hebben “doeners nodig”
Wat vonden jullie het leukst. Die beginjaren of nu?
Peter: Die beginjaren misschien toch. Je moest naar niets kijken hé, wij deden zoals we dachten dat het moest. Dat waren dikwijls dagen van 28, 29 uur (lacht met pretoogjes).
Anja: Dat zou vandaag niet meer kunnen hoor.
Peter: Nee, maar dat was gas geven hé.
Anja: Voor mij hebben beide periodes hun charme.
Zien jullie elkaar vandaag nog?
Steven: Vandaag nu wel hé! Nee, nee, dat is inderdaad veel minder omdat het zo vele malen groter is geworden natuurlijk.
En dan nu de hamvraag. Wat maakt van iemand een Van Moeriaan?
Peter: Geen gemakkelijke vraag. 😊
Steven: Je moet eerst en vooral heel flexibel zijn. Je weet dikwijls ’s morgens waar je mee begint, maar dat kan 10 keer op een dag veranderen. Dat is voor een stuk de logistiek hé. Je moet voortdurend alert zijn, snel kunnen schakelen en durven veranderen als het nodig is.
Anja: Als je te gestructureerd bent, kan het zijn dat je hier niet gaat passen. Elk probleem wordt hier zonder verpinken aangepakt. Er is maar één weg en dat is vooruit. Ik heb hier ook altijd gewerkt alsof het voor “mijn eigen” was. Je zit zo mee in die drive. Je wordt daar echt mee ingezogen. Iedereen trekt hier aan hetzelfde zeel. Dat is alleszins heel “Van Moeriaans”.
Is iedereen geschikt om een Van Moeriaan te worden?
Anja: Je ziet dat in feite direct. Als er iemand nieuw binnenkomt dan zie ik dat of dat een Van Moeriaan is of niet… Je moet denk ik “gewoon” zijn. Down to earth hé. Niet naast je schoenen lopen. Net zoals Jo en Anne.
Peter: Die staan nog altijd met beide voeten op de grond.
Steven: Als het iemand is met te veel “praat”, dan klopt het niet. Wij hebben doeners nodig.
Hoe ziet de toekomst van Van Moer Logistics eruit?
Steven: Als we Jo horen dan zullen we gecontroleerd blijven groeien. Ik geloof niet dat hij het idee heeft om het hierbij te laten.
Anja: En wij ook niet 😊
Steven: Het zal blijven veranderen. Toen we hier in 2008 bouwden dachten we dat we te groot hadden gebouwd. Het tegendeel bleek waar te zijn. Tegen de zomer zullen we verhuizen naar een nieuw gebouw. Dat had niemand toen ooit verwacht.
Zouden jullie, met wat je nu weet, het opnieuw gedaan hebben?
Anja (onmiddellijk): Ja! Volmondig ja. (Iedereen knikt instemmend)
Een uniek verhaal?
Steven: Dat kan je wel zeggen. Met ongeveer ons groepje hier aan tafel begonnen, vandaag met meer dan 2200 mensen, en dat op één generatie. Ja, dat is uniek.
Fier?
Anja: Heel fier. Jo & Anne zeggen ook altijd: ”Het is de prestatie geweest van iedereen, heel het team”.
Gino: Klopt, ze zijn heel erkentelijk.
Wim: Een schoon verhaal.
De laatste woorden van het interview zijn nog niet koud wanneer Jo Van Moer, de grootste Van Moeriaan van allemaal, de vergaderzaal komt binnengevallen. Wat een timing…
Anja: Ah! We hadden het net over u!
Iedereen lacht, waarop Jo er zich gezellig bij zet.
Jo: Hoe is’t hier, hebben ze hun manieren wat gehouden? Toch geen verkeerde dingen gezegd? 😊
Iets over tabasco en augurken. En over de eerste dag van Peter.
Jo: Ah ja, die eerste dag kan ik mij ook nog herinneren!
Iedereen schiet in een kramp waarop Jo de pittige details boven haalt. Het éne verhaal na het andere passeert de revue. Over met reachstackers door de dorpskom, plantrekkerij met camions, vrijdagavonden, jute zakken en kwajongensstreken… Niet allemaal voor publicatie … 😊 Toch nog ééntje …
Jo: Ik weet nog goed toen mijn eerste chauffeur -Dirk De Breuker- bij ons kwam werken. Dirk kwam van een bedrijf van een man of 20, 30 en hij zei me: Jo, jij gaat toch ook geen groot bedrijf worden hé, want zo met 30 man, dat is echt niet plezant meer… Waarop dat ik zei: Nee jong, 30 man, zot! (bulderlachen!)
Dat is iets anders uitgedraaid 😊.
